W Biblii[edytuj]
Według proroków Starego Testamentu Dzień Pański ("Dzień Jahwe"), będący wyraźnym działaniem Boga, ma być dniem przerażającego "Gniewu Pańskiego", któremu mają towarzyszyć wielkie plagi i nieszczęścia - obejmujące jednak wyłącznie grzeszników. Dla wiernych sług bożych będzie to dzień wielkiej radości (zob. Jl 1,15; 2,1-11; Am 5,16-20; 8,9-10; So 1,14-17; Za 14,1-6; Ml 3,19-24).
Paruzja w Biblii to zwieńczenie historii zbawienia. Oznacza przyjście Jezusa Chrystusa w chwale na końcu historii świata, który objawi się, by zbawić wierzących i dokona sądu nad całym światem. Paruzja ukaże ostateczne zwycięstwo nad wszystkimi przeciwnikami Boga i jego dzieci. Jest rozumiana w Biblii jako czas szczególnego nawiedzenia stworzenia przez Stwórcę[1].
Stary Testament[edytuj]
Zapowiedź dnia Jahwe[edytuj]
Według Paula Auvray OP i Xaviera Léon-Dufour SJ[1] już od najwcześniejszych dziejów ludu Izraela, można dostrzec w Starym Testamencie żywe oczekiwanie na nadejście Dnia światłości (Am 5,18). Znajdujemy w nim cały szereg proroctw o tym, jak ów dzień będzie wyglądał: będzie to realny koniec (Ez 7, 6 n); generalna zagłada (Sof 1, 18), sąd polegający na oddzieleniu jednych od drugich (Ml 3, 20), panika ogarnie wszystkich ludzi (Iz 2, 10. 19), ludzie będą się kryć (Iz 2, 21), pełni niepokoju (Ez 7,7), przerażeni (Iz 13,8), i popadną w jakieś zaślepienie (Sof 1, 18); ziemia zadrży (Jl 2, 1. 10). Wyżej wymienione opisy są nie tylko zapowiedzią dnia ostatniego, są również opisem tego co miało się dziać lub co się działo w historii ludu Izraela. Bóg wkraczał w historię Izraela między innymi w taki sposób że: gdy było to potrzebne - zatrzymywał słońce (Joz 10,12nn), (Wj 14,20; Joz 24,7), posługiwał się obłokami (Sdz 5,4n), do Jego dyspozycji były pioruny (1 Sm 7,10) lub nawet spadające z nieba kamienie (Joz 10,11); siał popłoch wśród wojsk wroga Jego ludu i przeganiał je (Wj 15,14n; 23,27n; Joz 2,9; 5,1). Te obrazy zaczerpnięte z dziejów ludu Izraela, stały się dla wielu Żydów zapowiedzią tego jak w przybliżony sposób może wyglądać Dzień Pański a ponadto wskazują na to, że Panem historii jest Jahwe.
Oczekiwanie na dzień ostateczny[edytuj]
W Księdze proroka Amosa 5,18nn Dzień Jahwe początkowo ukazany jest jako dotyczący tylko samego Izraela. W narodzie wybranym istniało nie rzadko fałszywe poczucie, iż zostanie on wyzwolony ze wszystkich ucisków, bez spełniania jakichkolwiek warunków z ich strony. W przesłaniu proroka Sofoniasza (ok IV w. przed. Chr.) horyzont się rozszerzył (So 2,4-15 oraz 3,9-18). Prorocy jednak szli wbrew tym bardzo powszechnym nadziejom, zaznaczając że zwycięstwo w ów dzień zostanie podarowane tylko Reszcie Izraela. Czas poprzedzający przyjście Pana, będzie również czasem możliwości powrotu do Boga przez pogan. W Starym Testamencie, na określenie Dnia Pańskiego, przytoczonych zostało wiele różnych motywów, np: ciągła potrzeba oczyszczania Izraela (Ml 3,2; Zch 13,1n), widzimy obraz gwarancji opieki nad narodem wybranym (Zch 12,1-4),czytamy o charyzmatach Ducha Świętego ( Jl 3; Zch 12,10), o raju na nowo odzyskanym (Jl 4,18; Zch 14,8), o pomście krzywd na wrogach (Jer 46,10), gdy wybije godzina narodów ( Ez 30,3n), odbędzie się "dzień" pomsty Boga Jahwe (Iz 34,8). Proroctwa Strotestamentalne odnoszące się do Dnia Pańskiego, pozostają w realnym kontakcie z historią: grupa państw z czterech końców świata organizująca się przeciwko Jerozolimie (Zch 12,3), zostanie rozbita przez Jahwe, przychodzącego sądzić całą ziemię (Ps 94,2; 96,13); ziemia zostanie całkowicie wyludniona (Iz 24,1), a narody prowadzone przez Goga, wytracone będą doszczętnie (Ez 38). W ten właśnie sposób okaże się zwycięstwo Boga nad Jego wrogami.
Nowy Testament[edytuj]
W terminologii hellenistycznej słowem παρουσία (parousia) określano pojawienie się władcy lub urzędnika o wysokiej randze. Spośród pisarzy Ewangelii, jedynie Mateusz posługuje się tym terminem. W Ewangelii Mateusza 24,3.27.37.39 termin ten oznacza przybycie, pojawienie się Jezusa[2]. W Nowym Testamencie paruzja jest nazywana Dniem Pańskim albo Dniem Chrystusa - Dniem przyjścia Syna Człowieczego. Termin ten ściśle wiąże się z tajemnicą wcielenia Syna Bożego (2 Tym 1,10). Greckie słowa określające ten dzień to apokalypsis (2 Tes 1,7; 1 P 1,7.13), parousia (Mt 24,3.27; 1 Tes 2,19 ; 2 Tes 2,1; 1 Kor 15,23; Jk 5,7 n; J 2,28), epiphaneia (1 Tym 6,14; Tt 2,14).
Przyjście Pana[edytuj]
W Ewangeliach widoczne jest pewne napięcie pomiędzy eschatologią tradycyjną, sięgającą do zapowiedzi Starego Testamentu, a jej aktualizacją w Nowym Testamencie. Z jednej strony św. Jan Chrzciciel wyrażał się o samym Jezusie, że przyszedł już Sędzia czasów ostatecznych (Mt 3, 11). Z drugiej, ten sam św. Jan pytał chwilę później, czy Jezus jest "Tym, który ma przyjść?" (Mt 11,3). Sam Jezus zaś, posługując się terminami zaczerpniętymi ze Starego Testamentu na określenie Dnia Pańskiego, mówił o Sobie że: Nadszedł już (Mt 12,28). W Dziejach Apostolskich Zesłanie Ducha Świętego było rozumiane jako wypełnienie proroctwProroka Joela (Jl 3,1-5) o dniach ostatnich. Podobnie wejście pogan do Kościoła jest rozumiane jako spełnienie proroctwa Amosa9,11-12 (por. Dz 15,16n) – jednak ani wydarzenie paschalne Wielkiej Nocy, ani Pięćdziesiątnica nie są określane mianem, oczekiwanego przez wszystkich chrześcijan, Dnia Pańskiego, w którym ponownie przyjdzie Syn Człowieczy w chwale (Dz 2,16-21).
Dzień Syna Człowieczego[edytuj]
Według Ewangelii św. Łukasza Syn Człowieczy przybędzie w chwale. Posiada on wszelkie rysy Syna Człowieczego z Księgi Daniela (Łk 17,24nn; por. Dn 7,13-14). Nowy Testament opisując Dzień Pański, czerpał często z obrazów Starego Testamentu.Apostoł Paweł mówiąc o tym dniu zaznaczał, że będzie to dzień ostatecznego pokonania nieprzyjaciół Bożego planu zbawienia (1 Kor 15,24-28), nadejdzie tak nieoczekiwanie jak włamuje się złodziej i będzie to czas wielkiego cierpienia (1 Tes 5,3). Nastąpi wskrzeszenie zmarłych i spotkanie wszystkich z Chrystusem zstępującym z Nieba (1 Tes 4,16 n). W ostatniej księdze Nowego Testamentu, Apokalipsie, w szczególny sposób podejmującej temat Dnia Pańskiego, spotykamy takie jego elementy: wojska, okrzyki wojenne, gniew, sceny sądu (Ap 20,11n), czy zjawiska stricte kosmiczne (Ap 21,1). Według Dz 1,6; 3,19n w owym Dniu zatriumfuje w pełni Bóg (ST) przez swojego Syna Jezusa Chrystusa (NT). 1 List Piotra 1,1n mówi o tym, że w Dniu Pańskim wszystko wróci do dawnego porządku ze względu na dokonujące się zbawienie. Św Paweł w Liście do Filipian nauczał, że tego dnia ciała ludzkie zostaną przemienione w chwalebne ciała na wzór ciała Chrystusa (Flp 3,20n).
Dzień Pański a życie chrześcijan[edytuj]
W nauczaniu św. Pawła i w listach innych apostołów oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa pozwala chrześcijanom przeżywać doczesność z odpowiednią świadomością: mogli pełniej odkrywać swą godność (1 Kor 3,13), znaczenie aktywności ludzkiej (1 Kor 4,3nn). W nauczaniu św. Piotra, świadomość wciąż zbliżającego się Dnia Pańskiego pozwala wiernym z radością i nadzieją znosić prześladowania (1 P 4,13 n) i oczekując go modlić się słowami z modlitwy Pańskiej: "Przyjdź Królestwo Twoje". Wierzyli, że Bóg doprowadzi swoje dzieło zbawienia do końca (Flp 1,6). W perspektywie tego dnia, Listy zwracają uwagę na dar wiary i czystości w życiu wiernych (1 Kor 1,8; Flp 1,9n; 2 Tym 1,12.18), którzy w postawie miłości oczekują tej ostatniej epifanii (2 Tym 4,8). Listy podkreślają też, że tym, kto ma doprowadzić dzieło zbawienia aż do końca jest Bóg (Flp 1,6). Pisma Jana Ewangelisty podkreślają rolę ufności chrześcijańskiej, dającej podstawę do dumy w obliczu nadchodzącego Dnia Pańskiego (1 J 2,28; 4,17), jak i wobec jawnych, destrukcyjnych przejawów działalności Antychrysta (J 14,1-4).
Czas paruzji[edytuj]
Według 1 Listu do Tesaloniczan: "Dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy" (1 Tes 5,2). Księga Apokalipsy przytacza słowa Jezusa : "Zaiste, przyjdę niebawem" (Ap 22,20). W swym liście Piotr Apostoł przestrzegał: Dzień Pański przybliżył się, blisko jest sąd (1 P 4,5 nn). Ewangelia Mateusza poświęca wiele miejsce Dniowi Pańskiemu: nikt oprócz Boga Ojca nie wie, kiedy czas ten przyjdzie (Mt 24,43), Chrystus zapowiedział pewne opóźnienie (Mt 25, 5.19), wzywając wiernych do czuwania, pomnażania talentów (Mt 25,14-30), okazywania pomocy innym ludziom (Mt 25,31-46; por. J 13,33-36; Ga 6,10; Kol 4,5; Ef 5,16).
2 List Piotra przestrzegał chrześcijan, że to, iż ponowne przyjście Pana na Ziemię opóźnia się, wcale nie upoważnia człowieka, do dawania posłuchu fałszywym nauczycielom. Bóg przyjdzie na pewno (2 P 3,10). Jeżeli zaś ze Swoim przyjściem, każe nam jeszcze czekać, to dlatego, że czas u Boga, Który w swej cierpliwości spodziewa się nawrócenia wszystkich ludzi (2 P 3,8n), mierzony jest zupełnie inaczej jak u ludzi (2 P 3,8).
Pascha i Paruzja[edytuj]
Pismo Święte omawia też relację między Paschą i Paruzją. Według listu do Efezjan zbawienie jest już osiągnięte (Ef 2,5 n), życie chrześcijan jest ukryte w Bogu (Kol 3,3 n), są już współ-zmartwychwstali z Chrystusem przez chrzest (Rz 6,3 n). W Ewangelii wg. św. Jana, chrześcijanie otrzymują przestrogę na temat dnia Pańskiego, że będzie to czas poprzedzony licznymi cierpieniami (J 13,19; 14,1; 16,1-4), będzie dniem ostatnim (6,39 n. 44. 54; 11,24; 12,48), nieprzyjaciel będzie wyrzucony precz na zewnątrz (12,31), będzie powszechne zmartwychwstanie na sąd (5,28; 11,24), będzie rzucony ogień (15,6). Według Ewangelii to wszytko wypełnia się już w doczesności (5,25; 12,31): głos Syna Człowieczego zastępuje trąby na sądzie (5,25). Sprawiedliwi otrzymują życie wieczne (5,24), gniew spada na niewiernych (3,36), już teraz objawiana zostaje chwała (1,14; 2,11; 11,40). W ten sposób - według św. Jana – każdy akt zaufania w objawiającego się Jezusa, czyni aktualnym dzień sądu (5,24; 6,47).
Paul Auvray OP i Xaviera Léon-Dufour SJ wskazują, że w Ewangelii wg. św. Jana ukazane jest swoiste napięcie pomiędzy teraźniejszością, a przyszłością, choć zdecydowanie jednak rzeczywistość aktualna bierze w niej górę nad oczekiwaniem tego co jeszcze w przyszłości ma się wydarzyć. Kościół o tyle objawia Światu w teraźniejszości obecność Chrystusa, o ile wiernie wypełnia prawo miłości (J 13,35).
http://pl.wikipedia.org/wiki/Paruzja
http://wobroniewiaryitradycji.wordpress.com/2013/01/29/oredzie-adama-czlowieka-z-25-stycznia-szatan-posyla-swoich-prorokow-by-obwieszczali-zniszczenie-i-nieuchronny-koniec-swiata-a-przeciez-po-godzinie-damaszku-kto/
Szatan posyła swoich „proroków”, by obwieszczali zniszczenie i nieuchronny koniec świata a przecież po „godzinie Damaszku”, którą przeżył apostoł Paweł, nastąpiło jego nawrócenie….
http://wobroniewiaryitradycji.wordpress.com/2013/01/29/oredzie-adama-czlowieka-z-25-stycznia-szatan-posyla-swoich-prorokow-by-obwieszczali-zniszczenie-i-nieuchronny-koniec-swiata-a-przeciez-po-godzinie-damaszku-kto/
Orędzie dla E. z Wybrzeża z 26 stycznia 2013 – chcę być czczony w Moim Sakramencie Miłości, lecz opary demona przeniknęły do Mojej Świątyni
Orędzie Nr 3/2013
PAN JEZUS DO E. Z WYBRZEŻA 28 STYCZNIA 2013 ROKU
Podałem im rękę – daremnie. Wzywam ich całą siłą Miłości – daremnie. Po jednej stronie stają Moje pokorne dzieci, po drugiej – pyszni, którzy nie chcą się poddać Miłości.
A Miłość żebrze, a Miłość żali się, a Miłosierdzie czeka daremnie, a Święta Sprawiedliwość szykuje się, by uderzyć. Tylko na Jej głos zareagują, bo przed prawdziwą Miłością zamykają swe serca. Nierozumni! Tak, są nierozumni, ślepe i nieszczęśliwe dzieci. A Bóg czeka, aż im się raczy spodobać [przyjść do Niego]. Dlaczego muszę ich tak bardzo kochać?
Pewność Mojej Miłości i zapewnienie Mego Miłosierdzia niechaj jednak uspokoją zalęknione serca Moich biednych małych dusz, bo Ja je uratuję i żadna z nich nie zginie, gdyż na Moje wezwanie odpowiedziały i Bóg w nich znajduje swoją pociechę.
Lecz ten czas, w którym Bóg się uniża z powodu Jego wielkiej Miłości, będzie miał swój kres, bo upór wasz nie zna kresu. Gdy jestem Ojcem, jestem też i Bogiem, i jako taki chcę być czczony w Moim Sakramencie Miłości, który jest wyszydzany i wyśmiewany. Mój dom nie jest już domem modlitwy, lecz miejscem największego duchowego zamętu, gdzie panuje bluźnierczy brak czci. Bezbożność osiągnęła szczyt i bezprawie jest wielkie.
Niedługo jednak będę powstrzymywał Moją świętą Sprawiedliwość, i Dzień Mój przyjdzie – Dzień Pański, i Dzień ten będzie oglądał [pełnię] Mojej Sprawiedliwości i Mej Litości. Wkrótce dokona się ekspijacja za wasze grzechy, a Bestia oraz jej stronnictwo zostaną sparaliżowane. Będą się czołgać w prochu, ponieważ na horyzoncie ukaże się Światłość. To będzie Mój Znak. Pozostańcie więc przebudzeni, ponieważ nikt nie zna dnia ani godziny Mojego Przyjścia. Wasz Król przybędzie, i Ten, którego oczekiwaliście tak długo, nagle rozbłyśnie nad wami. Zatem odwagi, umiłowani!
Rzeczywiście opary demona przeniknęły do Mojej Świątyni.
A Miłość żebrze, a Miłość żali się, a Miłosierdzie czeka daremnie, a Święta Sprawiedliwość szykuje się, by uderzyć. Tylko na Jej głos zareagują, bo przed prawdziwą Miłością zamykają swe serca. Nierozumni! Tak, są nierozumni, ślepe i nieszczęśliwe dzieci. A Bóg czeka, aż im się raczy spodobać [przyjść do Niego]. Dlaczego muszę ich tak bardzo kochać?
Pewność Mojej Miłości i zapewnienie Mego Miłosierdzia niechaj jednak uspokoją zalęknione serca Moich biednych małych dusz, bo Ja je uratuję i żadna z nich nie zginie, gdyż na Moje wezwanie odpowiedziały i Bóg w nich znajduje swoją pociechę.
Lecz ten czas, w którym Bóg się uniża z powodu Jego wielkiej Miłości, będzie miał swój kres, bo upór wasz nie zna kresu. Gdy jestem Ojcem, jestem też i Bogiem, i jako taki chcę być czczony w Moim Sakramencie Miłości, który jest wyszydzany i wyśmiewany. Mój dom nie jest już domem modlitwy, lecz miejscem największego duchowego zamętu, gdzie panuje bluźnierczy brak czci. Bezbożność osiągnęła szczyt i bezprawie jest wielkie.
Niedługo jednak będę powstrzymywał Moją świętą Sprawiedliwość, i Dzień Mój przyjdzie – Dzień Pański, i Dzień ten będzie oglądał [pełnię] Mojej Sprawiedliwości i Mej Litości. Wkrótce dokona się ekspijacja za wasze grzechy, a Bestia oraz jej stronnictwo zostaną sparaliżowane. Będą się czołgać w prochu, ponieważ na horyzoncie ukaże się Światłość. To będzie Mój Znak. Pozostańcie więc przebudzeni, ponieważ nikt nie zna dnia ani godziny Mojego Przyjścia. Wasz Król przybędzie, i Ten, którego oczekiwaliście tak długo, nagle rozbłyśnie nad wami. Zatem odwagi, umiłowani!
Rzeczywiście opary demona przeniknęły do Mojej Świątyni.
Orędzie publikujemy za wiedzą i zgodą ks. Adama Skwarczyńskiego.
K A T E C H I Z M K O Ś C I O Ł A K A T O L I C K I E G O
http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkI-2-2.htm
675 Przed przyjściem Chrystusa Kościół ma przejść przez końcową próbę, która zachwieje wiarą wielu wierzących 569 . Prześladowanie, które towarzyszy jego pielgrzymce przez ziemię 570 , odsłoni "tajemnicę bezbożności" pod postacią oszukańczej religii, dającej ludziom pozorne rozwiązanie ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy. Największym oszustwem religijnym jest oszustwo Antychrysta, czyli oszustwo pseudomesjanizmu, w którym człowiek uwielbia samego siebie zamiast Boga i Jego Mesjasza, który przyszedł w ciele 571 .
676 To oszustwo Antychrysta ukazuje się w świecie za każdym razem, gdy dąży się do wypełnienia w historii nadziei mesjańskiej, która może zrealizować się wyłącznie poza historią przez sąd eschatologiczny. Kościół odrzucił to zafałszowanie Królestwa, nawet w formie złagodzonej, które pojawiło się pod nazwą millenaryzmu 572 , przede wszystkim zaś w formie politycznej świeckiego mesjanizmu, "wewnętrznie perwersyjnego" 573 .
677 Kościół wejdzie do Królestwa jedynie przez tę ostateczną Paschę, w której podąży za swoim Panem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu 574 . Królestwo wypełni się więc nie przez historyczny triumf Kościoła 575 zgodnie ze stopniowym rozwojem, lecz przez zwycięstwo Boga nad końcowym rozpętaniem się zła 576 , które sprawi, że z nieba zstąpi Jego Oblubienica 577 . Triumf Boga nad buntem zła przyjmie formę Sądu Ostatecznego 578 po ostatnim wstrząsie kosmicznym tego świata, który przemija 579 .
678 W ślad za prorokami 580 i Janem Chrzcicielem 581 Jezus zapowiedział w swoim przepowiadaniu sąd, który nastąpi w dniu ostatecznym. Zostanie wtedy ujawnione postępowanie każdego człowieka 582 i wyjdą na jaw tajemnice serc 583 . Nastąpi wtedy potępienie zawinionej niewiary, która lekceważyła łaskę ofiarowaną przez Boga 584. Postawa wobec bliźniego objawi przyjęcie lub odrzucenie łaski i miłości Bożej 585 . Jezus powie w dniu ostatecznym: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25, 40).
679 Chrystus jest Panem życia wiecznego. Do Niego jako do Odkupiciela świata należy pełne prawo ostatecznego osądzenia czynów i serc ludzi. "Nabył" On to prawo przez swój Krzyż. W taki sposób Ojciec "cały sąd przekazał Synowi" (J 5, 22) 586 . Syn jednak nie przyszedł, by sądzić, ale by zbawi 587 i dać życie, które jest w Nim 588 . Przez odrzucenie łaski w tym życiu każdy osądza już samego siebie 589 , otrzymuje według swoich uczynków 590 i może nawet potępić się na wieczność, odrzucając Ducha miłości591 .
680 Chrystus Pan króluje już przez Kościół, ale jeszcze nie wszystkie rzeczy tego świata są Mu poddane. Triumf Królestwa Chrystusa nie nastąpi bez ostatniego ataku mocy zła.
681 W dniu sądu na końcu świata Chrystus przyjdzie w chwale, aby doprowadzić do ostatecznego triumfu dobra nad złem, które w historii, jak pszenica i kąkol, rosły razem.
682 Przychodząc na końcu czasów sądzić żywych i umarłych, chwalebny Chrystus objawi ukryte zamiary serc i odda każdemu człowiekowi w zależności od jego uczynków oraz jego przyjęcia lub odrzucenia laski.
Kardynał J. Ratzinger, jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary, powiedział, że odnośnie do koncepcji tysiącletniego duchowego królowania Chrystusa na ziemi "Stolica Apostolska nie wypowiedziała się definitywnie na ten temat" i "kwestia jest jeszcze otwarta na dyskusję"[5].
